Ειδική ιερωσύνη
Την ειδική ιερωσύνη την έχει ο Κύριος, από την ώρα που σταυρώθηκε μέχρι και την συντέλεια του αιώνος. Διότι, όπως οι αρχαίοι Λευίτες ήταν ιερείς κατά την τάξη του Ααρών, όπου έσφαζαν ζώα και ράντιζαν με το αίμα των ζώων το λαό για τον εξαγνισμό του, οι οποίοι έπρεπε να υπάρχουν πολλοί ιερείς λόγω του θανάτου τους, και η οποία ιερωσύνη αύτη ήταν τύπος του μέλλοντος, έτσι ο Ιησούς Χριστός σήμερα, επιτέλεσε την πραγματική ιερωσύνη επάνω στο σταυρό όπου χύθηκε το αίμα του και δι᾿ αυτού κάθε πρώτη της εβδομάδος μεταλαμβάνουν οι ακόλουθοί του, η οποία ιερωσύνη είναι κατά την τάξη Μελχισεδέκ, ο οποίος ήταν απάτωρ, αμήτωρ, και αγενεαλόγητος. Έτσι και ο Χριστός δεν προέρχεται από γένος ανθρώπου στην πραγματικότητα, αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός ο οποίος "έλαβε" σάρκα και περπάτησε "και" ως άνθρωπος στη γη, με σάρκα και οστά, γενόμενος όμοιος με μας και ταπείνωσε τον εαυτό του μέχρι σταυρικού θανάτου για να αναστηθεί και να ιερατεύει στον αιώνα. Οπότε είναι ο αιώνιος ιερέας, ή καλύτερα, αρχιερέας, διότι είναι στα άγια των αγίων στα επουράνια και μεσιτεύει για το λαό του, για τη συγχώρεση των αμαρτιών του.
Δεν γίνεται να δοθεί άλλο όνομα υπό τον ουρανό δια του οποίου πρέπει να σωθεί ο λαός, καθώς αυτός σταυρώθηκε για τις αμαρτίες τους, και δεν έχει δοθεί σέ άλλον να σταυρωθεί για αμαρτίες του λαού. Αυτός ήταν να επιτελέσει το έργο της Θείας οικονομίας. Η ιερωσύνη λοιπόν αυτή δεν μπορεί να μεταβιβαστεί σε άλλον, διότι ένας ήταν αυτός ο οποίος έπρεπε να σταυρωθεί. Η πραγματική ιερωσύνη λοιπόν είναι αυτή που επιτέλεσε επάνω στο σταυρό ο Κύριος.
Γενική ιερωσύνη
Η γενική ιερωσύνη, όπως και η ειδική, είναι μία θυσία του ανθρώπου. Αλλά με μία πιο γενική έννοια. Είναι δηλαδή η θυσία αυτή την οποία διαπράττει ο κάθε πιστός, όπου θυσιάζει τον εαυτό του ως προς τις αμαρτίες και ζει αναστημένος. Η θυσία αυτή ξεκινάει από το βάπτισμα στο νερό, και εξακολουθεί να υφίσταται στη ζωή του κάθε χριστιανού, ο οποίος βαδίζει σύμφωνα με τη ζωή του Χριστού. Θυσιάζει δηλαδή τον άνθρωπο της αμαρτίας και περπατάει σε νέα ζωή καθώς έχει αναστηθεί πλέον από το θάνατο της αμαρτίας που κυριεύει τον άνθρωπο. Κάνει έργα της πίστεως και συνεχώς "ιερατεύει" καθιστώντας τον εαυτό του σκεύος ναού του Αγίου Πνεύματος, και με πράξεις που δηλώνουν θυσία.
Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος, καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστιν μου ἄξιος. ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν. (Ματθαίος Ι:37-39)
ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα [δὲ] τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ’ ἐνδύσασθε τὸν κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. (Ρωμαίους ΙΓ:12-14)