Ετοιμολογία
Όπως ξέρουμε πολύ καλά σήμερα, τη λέξη αυτή τη χρησιμοποιούμε ίσως στο σύζυγο ή σε ένα πολυαγαπημένο μας πρόσωπο. Ας πάμε όμως να δούμε την ετοιμολογία της. Η λέξη έχει προέλθει από τη λέξη «λάτρον».
Λάτρον: αβέβαιης ετυμολ. Ο τ. λάτρον εμφανίζει επίθημα -τρον (πρβλ. σήμαντρον). Η σύνδεση με γερμαν. βαλτοσλαβ. και ινδοϊρανικές λ. (πρβλ. γοτθ. le?) «γαιοκτησία», αρχ. σλαβ. lětb, ρωσ. letb «επιτρέπεται, είναι ελεύθερο», λιθουαν. lieta «όφελος, συμφέρον», αρχ. ινδ. rāti, αβεστ. rāiti- «δίνω πρόθυμα, γενναιοδωρία») προσκρούει σε σημασιολογικές και μορφολογικές δυσχέρειες.
Λατρεύω. Η λ. αρχικά σήμαινε «εργάζομαι με μισθό, υπηρετώ κάποιον», αργότερα πήρε τη σημ. «υπηρετώ τον θεό» και συνεκδοχικά «αγαπώ τον θεό», για να επεκταθεί τελικά στη γενικότερη σημ. «αγαπώ κάποιον πάρα πολύ»
Πως λατρεύουμε το Θεό
Στο κατά Ιωάννη αναφέρεται για πρώτη φορά ο τρόπος με τον οποίο οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνούν το Θεό. Η λέξη προσκυνώ, βγαίνει από το «πρός» και «κυνῶ»· που θα πει "φιλώ" (σε συμπαθώ, σε πονώ, σε αγαπώ), ασπάζομαι (σε δέχομαι ή προσδέχομαι). Σύμφωνα με τα λεξικά, η λέξη προσκυνώ σημαίνει:
(κυρίως σχετικά με τον Θεό, τις θεϊκές δυνάμεις και τις υλικές απεικονίσεις τους) προσκλίνω ή γονατίζω με ευλάβεια, εκδηλώνω ευλαβή θρησκευτική λατρεία και σεβασμό.
Το προσκύνημα λοιπόν είναι ένας τρόπος για να εκφράσουμε την ευαρέσκειά μας ή την ευλάβειά μας και σεβασμό ή και τη λατρεία μας. Διαβάζουμε από το κατά Ιωάννη δ, 23-24:
- ἀλλὰ ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσιν τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. πνεῦμα ὁ θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν.
Διαβάζουμε από επιστολή απ. Παύλου προς Ρωμαίους Α, 9· και από επιστολή απ. Παύλου προς τον Τιμόθεο 2η επιστ. Α, 3.
- μάρτυς γάρ μού ἐστιν ὁ θεός, ᾧ λατρεύω ἐν τῷ πνεύματί μου ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ὡς ἀδιαλείπτως μνείαν ὑμῶν ποιοῦμαι (Ρωμ. Α, 9)
- Χάριν ἔχω τῷ θεῷ, ᾧ λατρεύω ἀπὸ προγόνων ἐν καθαρᾷ συνειδήσει, ὡς ἀδιάλειπτον ἔχω τὴν περὶ σοῦ μνείαν ἐν ταῖς δεήσεσίν μου, νυκτὸς καὶ ἡμέρας (Β΄ Τιμ. Α, 3)
Με το πνεύμα μας, δηλ. με το νου μας και μέσα από την ψυχή μας, πνευματικά, μιλάμε στο Θεό καθώς είναι πανταχού παρών και μας ακούει. Και με αλήθειες, και ειλικρίνεια και καθαρή συνείδηση εκφραζόμαστε σ᾿ αυτόν, έχοντας τα χέρια μας αμόλυντα από αμαρτίες και αδικίες. Και έτσι εκφράζουμε τη λατρεία μας η οποία είναι το λογικό συναίσθημα που πρέπει να έχουμε απέναντι στο Θεό.
Ο πιο σωστός τρόπος είναι, εφόσον δείχνουμε λογική λατρεία στο Θεό, να προσευχόμαστε με τέτοιο τρόπο που να δείχνει ότι μιλάμε στο δημιουργό μας και Θεό μας. Δηλ. με τα γόνατα κάτω. Βοηθάει το να ακουμπάμε με τα χέρια κάπου (όπως για παράδειγμα το κρεβάτι μας).
Επίσης, ένας άλλος τρόπος σωστής λατρείας, είναι να το δείχνουμε έμπρακτα, δηλ. πράττοντας το θέλημα του Θεού με αγάπη και φροντίδα (ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με).
Ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε ότι αγαπάμε το Θεό, είναι να τρέξουμε έξω, και να βοηθήσουμε οποιονδήποτε ασθενεί, ή θέλει ρούχα, ή θέλει να φάει, να πιει κ.εξ. Να κάνουμε δηλ. αυτό που θέλει ο Κύριος.
Να λέμε στον Κύριο "σ᾿ αγαπώ" και να το εννοούμε. Και αν δεν το λέμε με πολύ αγάπη, ας το λέμε, καλύτερα αυτό παρά καθόλου.